Brazilian Jiu Jitsu to styl walki preferujący głównie chwyty. Istnieją dwa działy, tzw. BJJ sportowe i samoobrona. Dział technik samoobrony to proste techniki wyjść z najbardziej popularnych chwytów i obron przed uderzeniami. Pojawiają się tam pewne oryginalne rozwiązania, ale nie różni się to bardzo od innych systemów samoobrony. Techniki samoobrony to dodatek dla sportowego systemu oraz coś dla tych, którzy chcą szybko nauczyć się kilku „patentów”.
Drugi dział, umownie nazywany sportowym, to najważniejsza część BJJ. Oryginalną cechą jest ukierunkowanie na skuteczność w realnej walce, dzięki czemu jako jedyny pojedynczy styl bjj mogło odnosić sukcesy w rywalizacji mma. Efektywność bjj wynika z głęboko przemyślanego systemu punktacji, który odzwierciedla techniki, sytuacje oraz pozycje charakterystyczne dla realnej walki. Dzięki temu zawodnik bjj uczy się na treningach stosowania takich środków technicznych i takiej strategii walki, które bez większych modyfikacji będzie mógł wykorzystać podczas każdego realnego starcia.
Klasyczna sportowa walka zaczyna się od stójki, gdzie zawodnicy próbują się nawzajem przewrócić. Nie jest to akcja wysoko punktowana, ale daje dobrą pozycję wyjściową do dalszej walki. Techniki walki w stójce bardzo przypominają judo, ale ze względu na dużo bardziej liberalne przepisy w bjj znawca bez trudu rozpozna, czy ma do czynienia z judo, czy bjj. Bjj wypracowało własne, skuteczne techniki obaleń, którego kryteriami głównymi są zawsze prostota i skuteczność.
Po sprowadzeniu walka toczy się już w parterze. Jej celem jest kontrola przeciwnika i poddanie go, czyli doprowadzenie do sytuacji, w której nie będzie miał możliwości ruchu lub ruszy się tak, jak tego chcemy. Przypomina to nieco szachy: po pierwsze ze względu na pewne rozwiązania taktyczne, po drugie ze względu na niejaką powolność, która wynika z tego, że nieprzemyślany ruch często kończy walkę sporo przed czasem. Bywa jednak, że walki toczone są bardzo dynamiczni. Wszystko zależy od takich czynników, jak predyspozycje, taktyka, styl i poziom walczących zawodników.
Brazylijskie Jiu-Jitsu można uprawiać w dwóch odmianach:
w kimonie (czyli „gi”),
bez kimona („no gi”).
Walka w gi to klasyka BJJ, źródło największego postępu i innowacji. Dzięki gi istnieją nieograniczone możliwości. To dziesiątki różnych duszeń, specjalnych wiązań przeciwnika kimonem, a także sposobów radzenia sobie z tymi chwytami. Walka w gi jest dużo wolniejsza, niż bez gi, przez co staje się bardziej czytelna, a zawodnicy mają czas na zastanowienie. Zwykło się uważać, że gi to walka nierealna, ponieważ w normalnych warunkach człowiek nie chodzi ubrany w judogę. Opinie takie wyszły z miejsc, gdzie jest ciepło np. Kalifornia czy Zjednoczone Emiraty Arabskie. Ponadto w MMA/Vale Tudo gi nie jest używane. Jednak w krajach, gdzie przez większość roku nosi się kurtki i spodnie, to właśnie gi nadaje walce realizmu. W gi zawodnicy są zmuszeni do wykonania elementów techniki prawidłowo, gdyż nie mogą liczyć na to, że tak, jak podczas walki bez gi uda się im wyślizgnąć. Podsumowując: walka w gi to wielki wachlarz możliwości, rozwijanie wyobraźni, precyzja, zmysł taktyczny, wytrzymałość siłowa.
W formule no gi walczy się w spodenkach i tzw. rashguardach, czyli obcisłych koszulkach, które „udają” skórę i za które nie można chwycić. Niektórzy zawodnicy walczą bez koszulek, co na zawodach nie zawsze jest dozwolone. Walka no gi wyklucza chwyty za ubranie, dlatego jest znacznie bardziej dynamiczna od walki w kimonie, wymaga też szybszej orientacji, zdecydowania, szybszych reakcji, intuicyjnego reagowania oraz większego wysiłku aerobowego.
Warto trenować w obu formułach, ponieważ płynnie się uzupełniają.
BJJ jest wyjątkowym systemem walki ponieważ…………………
Tak, jak w latach siedemdziesiątych Bruce Lee, obnażając niedoskonałości azjatyckich sztuk walk, całkowicie odmienił świat sportów i systemów walki, tak u schyłku XX w. świat ten zrewolucjonizowało brazylijskie jiu jitsu, które przywróciło skuteczność technik i strategii walk chwytanych (zapasy, judo) i wykazało, że mogą one górować nad technikami uderzeń. BJJ udowodniło swoją przewagę jako najskuteczniejszego pojedynczego systemu walki. Nawet dzisiaj w walkach MMA, gdzie nie decyduje już styl, tylko wszechstronność zawodnika, umiejętności parterowe to po prostu umiejętność bazowa, bez której zwycięstwo to raczej kwestia szczęścia i przypadku.
SKUTECZNOŚĆ
Swoją efektywność w walce BJJ udowodniło na dwa sposoby: poprzez zwycięstwa swoich przedstawicieli w turniejach na zasadach „no rules” (bez reguł) oraz poprzez adaptację technik tego stylu przez inne systemy, takie jak karate, krav- maga, kung- fu i wiele innych. Gdy zawodnik sportów uderzanych przygotowuje się do walki MMA, ćwiczy parter, żeby przetrwać. Gdy do takiej walki przygotowuje się zawodnik BJJ, to ćwiczy uderzenia, żeby łatwiej zrealizować swój plan taktyczny.
MENTALNA ROZGRYWKA
Wielka różnorodność ruchów i ich kombinacji, a także dosyć powolne jak na sporty walki tempo powodują, że śmiało można porównać BJJ z szachami. Czas na zastanowienie jest wielką zaletą tego stylu.
RÓŻNORODNOŚĆ
BJJ dysponuje nieskończoną ilością technik i ich kombinacji. Jest to związane z możliwościami odpowiedzi na reakcje i ustawienia się przeciwnika. Ta wielka różnorodność sprawia, że trudno znudzić się tym wspaniałym sportem. Jest wręcz odwrotnie – ciągłe zmiany rozbudzają ciekawość i chęć próbowania nowych kombinacji.
BEZPIECZEŃSTWO
Spośród kontaktowych sportów walki BJJ jest sportem najbezpieczniejszym. Jest to związane przede wszystkim z charakterem tej dyscypliny, czyli naciskiem na techniki parterowe. Nie występują tutaj gwałtowne, ostre ruchy i mocne przeciążenia oraz niebezpieczne, niekontrolowane upadki jak w judo i zapasach. Nie ma uderzeń, które mogą powodować poważne kontuzje. Z obserwacji wynika, że jedynym zagrożeniem mogą być sami ćwiczący, a raczej ich ego, które nie pozwala poddać się przy technikach kończących. Sposób walki, szczególnie w kimonach, jest dużo spokojniejszy i mniej gwałtowny, niż we wszystkich innych sportach walki. Z tego powodu walkę można kontrolować, choć wiąże się to niestety z obniżeniem walorów widowiskowych. Dla niezorientowanego widza taka walka jest po prostu nudna.
WSZECHSTRONNY HARMONIJNY ROZWÓJ
Paradoks: aby ćwiczyć bjj nie trzeba być gibkim, silnym, wytrzymałym, ale chyba żaden inny sport nie rozwinie tych cech tak harmonijnie.
SZYBKOŚĆ W ZASTOSOWANIU
Ze względu na metodykę zajęć BJJ (na każdych zajęciach sparing zadaniowy) błyskawicznie wrasta szybkość przyswajania i zastosowania BJJ na oporującym przeciwniku.
JEDYNY SPORT GDZIE NA ZAWODOWYM POZIOMIE SŁABSZY ZWYCIĘŻA SILNIEJSZEGO!!!!!
W odniesieniu do każdej sztuki walki mówi się, że słabszy i lżejszy potrafi zwyciężyć silniejszego. Jest to prawda o tyle, że mistrz/ekspert jest wstanie wygrać z dużo większym przeciwnikiem, ale tylko jeśli ten duży nie jest wyszkolony w walce. Gdy spotyka się mały mistrz z dużym… mały zazwyczaj przegrywa sromotnie. Widać to np. w judo, gdzie tzw. kategorię open wszechkategorii wygrywają zawodnicy wag ciężkich, powyżej 90 kg. W innych sportach, takich jak zapasy, boks, czy muay thai bardzo rzadko dochodzi do takich konfrontacji. Także w BJJ zawodnik cięższy i silniejszy ma znaczną przewagę, jednak dużo częściej, niż w we wspomnianym judo, zawodnicy lżejsi nie dosyć, że wygrywają, to wręcz demolują wielkoludów zwyciężając przed czasem. Wynika to z przewagi szybkości i zwinności.
– MMA – Mixed Martial Arts.
MMA
Początki MMA sięgają starożytnej Grecji, gdzie istniała dyscyplina o nazwie pankration. W walce wolno było stosować techniki zapasów i boksu. Zawodnicy cieszyli się szczególnym szacunkiem, ponieważ w wyszkoleniu wojownika taka walka totalna miała szczególne znaczenie. W czasach nowożytnych początki MMA to zawody Vale Tudo (wszystko dozwolone) organizowane w Brazylii.
Toczono je na gołe pieści przy minimalnych ograniczeniach, często przepisy ustalano na potrzeby danej walki. Później pojawiło się NHB (no holds barred) czyli „bez chwytów zabronionych”, co było nazwą marketingową mającą przyciągnąć do nowej dyscypliny sportu rzesze fanów. Te dwie początkowe nazwy narobiły dużo szkód, ponieważ w opinii publicznej MMA uchodzi za sport wyjątkowo brutalny. Oczywiście jest to sport wyjątkowo twardy, ale paradoksalnie i tak bezpieczniejszy i bardziej sformalizowany niż np. boks.
Nazwa MMA (Mixed Martial Arts – mieszane sztuki walki) bardzo dobrze oddaje sens tego sportu, czyli wszechstylową walka wręcz .
Termin MMA obejmuje jednak odmienne przepisy i reguły. Walki są prowadzone w ringu lub tzw. klatkach o różnych wymiarach i kształtach. Najpopularniejszym jest ośmiobok (oktagon). Warto wspomnieć, że wspomniana „klatka” służy tylko temu, by zawodnicy nie wypadli z ringu. W zależności od typu walki i federacji istnieją także różne przepisy co do stosowanych technik: jedne dopuszczają tzw. soccer kick (krótkie, niskie, mocne kopnięcie przypominające sposób kopania piłki), stompy (mocne nastąpienie z góry na przeciwnika) lub uderzanie kolanami podczas starcia w parterze, inne nie. Pomimo niejakiej unifikacji technik ciągle można zauważyć pewne strategie walki, które prezentują zawodnicy, a które opierają się na ich stylach bazowych.
Parterowiec – zawodnik, którego celem jest walka w parterze. Zdobywa przewagę kontrolując przeciwnika i stosując techniki kończące lub wspomagając się ground and pound (powalenie przeciwnika na matę i zasypanie go ciosami pięści)
Zapaśnik – zawodnik, który powala i atakuje ground and pound
Uderzacz (sprawl and brawl) – to zawodnik który stara się prowadzić walkę przy pomocy uderzeń w stójce.
MMA to przede wszystkim najbardziej wszechstronna metoda walki nie mająca sobie równych, jeśli chodzi o efektywność.
Najbardziej kompleksowy rozwój fizyczny – najbardziej wszechstronnymi atletami na świecie na pewno są zawodnicy sportów walki, a w szczególności MMA.
Pewność siebie i zaufanie do własnych umiejętności. Nic nie daje takiej pewności siebie jak biegłość w tym właśnie sporcie. Styl ten najbardziej odpowiada realnej walce, dlatego jego wszechstronność sprawia, że czujemy się przygotowani na wszystko.
Różnorodność – zajęcia, podczas których każdy znajdzie coś dla siebie. Jeśli lubisz kopać, boksować, przepychać się i przewracać, to wszystko są elementy MMA.
Przyszły zawód lub niezłe źródło dodatkowych pieniędzy – najlepsi zawodnicy mma należą do dobrze zarabiających sportowców. Nawet amatorzy lub półamatorzy są w stanie nieźle zarobić, co pozwala realizować swoją pasję i wygodniej żyć.
Trendy – coraz więcej ludzi nie związanych ze sportem interesuje się galami MMA.
MMA to rozwój takich atrybutów jak:
Wytrzymałość siłowa (zapasy, judo, BJJ) i aerobowa (boks, kick boxing) to podstawa.
Moc – zawodnik MMA kształtuje także moc, a więc połączenie szybkości i siły. Technika, która pozbawiona jest tego elementu, nie będzie skuteczna. W MMA nie warto grać na czas. Jeśli chce się wygrywać, trzeba to robić przed czasem, żeby nie pozostawiać sędziom miejsca na wątpliwości.
Zwinność – to cecha, która jest potrzebna do stosowania elementów technicznych i planu taktycznego, jest wyrabiana podczas wykonywania pojedynczych elementów techniki.
Mindset – nastawienie umysłowe. Zawodnik musi wykazać się zarówno odwagą, jak rozwagą. Przy połączeniu tych elementów jest duże prawdopodobieństwo, że nie przegramy „tracąc głowę”, ale nie będziemy też zbyt pasywni, co także czasem także jest poważnym błędem. Zawodnik musi być pewny siebie i wierzyć w zwycięstwo. Niezbędna jest także pewna umiejętność przekraczania własnych ograniczeń. Często zdarza się, że jesteśmy kompletnie bez sił, ale musimy znaleźć w sobie rezerwy.
